سرود سرد - بی شماره (یک شعر قدیمی: بوق)
وقتی که بوق فاجعه اشغال می زندیا یک صدای مرده دم از حال می زند
آنوقت شعر هم شکری تلخ می شود
با قهوه ای سیاه به خود فال می زند:
«ویرانه مانده از همه جاودانه ها
روح بلند آتشمان سرد و مرده است
تصویر های گنگ درون خیال نیست
روی جبین سرد زمین داغ خورده است:
- خون از دهان هرزه ی ابلیس می چکد
همبسترند مادر و همسایه هایمان
چیزی به اسم مرد و برادر نمانده است
باور شکسته توی گلومان... صدایمان...
- دختر... رژ غلیظ و یک جاده ی شلوغ
با عطر تند ادکلن سرکش بلوغ
ماشین مدام پشت سرش
بوق...
بوق....
بوق.....
تا باز وعده های برای ابد: دروغ!
- قبلا کنار خانه بابا درخت بود
قبلا میان باغچه ها لاله داشتیم
چیدیم ساقه های درختان بید را
توی حیات ها تبر و داس کاشتیم
- روییده اند مثل علف های هرز و خشک
در کشتزار های خیابان مغازه ها
- مردن سیاه و زشت و پلید است... پاک نیست
غلتیده اند روی تعفن، جنازه ها
- نفرین و مرگ ریخته روی پیاده رو
- تنها ضمیر رابطه ها: من!
نه ما...
نه تو...
- عصر شکفتن فلز و دود و همهمه ست
قرن سقوط عاطفه ها: قرن بیست و دو»
...
ما روز هایمان پر تکرار بی کسی ست
ما آن قبیله ایم که از یاد رفته ایم
وقتی که کاه و گندم هستی جدا شده
ما کاه بوده ایم که بر باد رفته ایم
با شوق پر زدن به کجا پر کشیده ایم
وقتی که شوق بود سرودیم بال نیست
حالا که شعر هست و دو بال بلند عشق
هی داد می زنیم که مردم! مجال نیست!
بانو فقط نه تو... به خدا هم کلک زدیم
با پله های عشق به شهوت رسیده ایم
یک آسمان دروغ نوشتیم و بعد هم
خورشید عشق را به میانش کشیده ایم
طرح تمام زندگی ما دو حال داشت
یا قفل بی کلید و یا شوق بی جواب
وقتی که خواستیم بفهمیم عشق چیست
گفتند: بچه ای تو برو زود تر بخواب!
مردم همیشه رو به جهنم گریختند
نقاشی خدا که بدون بهشت نیست
این مارو پله گاه به مقصد نمی رسد
این بازی خداست... خط سرنوشت چیست؟ :
وقتی مسیر ها به زمین منتهی شوند
فرقی میان گندم و یک دانه سیب نیست
شاید گناه آدم و حوا بهانه بود
شاید بهانه بود... نه! اصلا عجیب نیست
انسان درون طرح خدا دل شکسته بود
انسان همیشه رانده ی تقدیر خویش ماند
«ابلیس با خدا به تفاهم رسیده بود»
ما را برای چیدن یک دانه سیب... راند!
